Joanna Mosińska-Koenig
KOENIG Joanna Maria, z domu Mosińska (11 czerwca 1932 Warszawa – 11 lipca 1999 Warszawa),
reżyserka.
Była córką inżyniera Mirosława Mosińskiego i tłumaczki Haliny z domu Mayzel; żoną krytyka teatralnego Jerzego Koeniga (1931–2008; ślub 11 września 1954 w Warszawie, rozwód w 1968). Po wybuchu II wojny światowej, znalazła się z matką na Ukrainie (ojciec został zmobilizowany), skąd obie w 1941 wróciły do Warszawy. W 1948 ukończyła gimnazjum i uczyła się w Liceum Techniki Teatralnej w Warszawie; w trakcie nauki odbywała praktyki scenograficzne w warszawskich teatrach. W 1951 zdała maturę i została wytypowana na studia plastyczne do ZSRR, ale ich nie rozpoczęła. W 1955 ukończyła rusycystykę na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów pracowała jako wolontariuszka w pracowni scenograficznej Teatru Polskiego i inspicjentka w Teatrze Satyryków oraz w jego filii, Teatrze Kleks, w którym (1955) pełniła też funkcję pełniącej obowiązki kierownika artystycznego.
W 1955 rozpoczęła, trwającą około 40. lat, współpracę z TVP, przerwaną przez śmiertelną chorobę. Początkowo była inspicjentką, od 1956 asystentką reżysera, od 1957 reżyserką, a od 1958 reżyserką działu literacko-dramatycznego. W 1966, po czteroletnich studiach eksternistycznych na Wydziale Reżyserii w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej, otrzymała dyplom reżysera dramatu i została głównym reżyserem w Naczelnej Redakcji Programów dla Dzieci i Młodzieży Programu 1 TVP. Była współautorką popularnych programów: „Ekran z bratkiem”, „Niewidzialna ręka”, „Teleranek”, „Teleferie”, „Telewizyjny Klub Śmiałych”.
Współpracowała z teatrami dramatycznymi, w których wyreżyserowała przedstawienia, takie jak: Ktoś nowy i Wujaszek Wania w Teatrze im. Mickiewicza w Częstochowie (1965); Dziś jest 4 lipca w Teatrze im. Węgierki w Białymstoku (1966); W czepku urodzona i Okoliczność łagodząca w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (1967); Romeo i Julia w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Grudziądzu (1968); Bliski nieznajomy (1968), Jezioro (1969) i Ciotunia (1970) w Teatrze Polskim w Warszawie. Reżyserowała także w Teatrze TV.
Ostatnie 15 lat swojej pracy poświęciła reżyserii telewizyjnego programu dla dzieci „Domowe przedszkole”, który zyskał dużą popularność i oglądały go kolejne roczniki przedszkolaków.
Bibliografia
Almanach 1998/99; Almanach sceny bydg. 1920–90; Cały świat gra komedię; Z dziejów teatru w Grudziądzu s. 130; Życie teatr. w Częstochowie; Gaz. Wyb. (Stołeczna) 2000 nr 160 (il.), 162; Akt ślubu nr I/1246/1954 i akt zgonu nr IV/1671/1999, Arch. USC Warszawa; Akta, ZASP; www.encyklopediateatru.pl
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
