Marian Drozdowski
DROZDOWSKI Marian (30 lipca 1930 Lublin – 8 maja 1994 Skolimów koło Warszawy),
aktor.
Był synem Eugeniusza Drozdowskiego, rzemieślnika, i Jadwigi z Simonów. Wychowywał się i uczył w Lublinie, gdzie w 1950 zdał maturę w Liceum im. Zamoyskiego. Jako licealista, w 1949 był chórzystą lubelskiego Teatru Muzycznego, a od sezonu 1951/52 do 1 stycznia 1953, to jest do zamknięcia sceny, należał do zespołu śpiewaków tego teatru i grał epizody, np. Satyra 1 (Orfeusz w piekle), Administratora (Krakowiacy i Górale). Przez rok na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim studiował anglistykę.
W 1953–54, nadal w Lublinie, pracował jako aktor estradowy, a w 1955 został tu aktorem Teatru im. Osterwy, w którym grał do końca sezonu 1969/70. W 1957 zdał w Krakowie aktorski egzamin eksternistyczny. Współpracował z rozgłośnią lubelską Polskiego Radia, której ówczesna redakcja literacka dawała aktorom liczne możliwości pracy przed mikrofonem, a Drozdowski był w grupie najczęściej angażowanych. Na sezon 1970/71 i 1971/72 przeniósł się do Bałtyckiego Teatru Dramatycznego w Koszalinie i Słupsku, a po powrocie do Lublina, w 1972/73–1976/77 grał znowu w Teatrze im. Osterwy. W sezonach 1977/78 i 1978/79 występował w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. W 1980 z powodu choroby przeszedł na rentę inwalidzką. Od 1985 mieszkał w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie.
Najdłużej związany był ze sceną lubelską i należał tu do aktorów rzetelnych, lubianych i najczęściej dobrze ocenianych. Miał wiele udanych ról charakterystycznych, także komediowych. W sztukach muzycznych zwracały uwagę recenzentów jego zdolności wokalne. Pierwszy raz w Teatrze im. Osterwy wystąpił 9 stycznia 1955 w roli Genia (Pan Damazy).
Później, wśród wielu zagranych, były takie role, jak: Filip Grzegotka (Gwałtu, co się dzieje!, 1957); Mario (Igraszki trafu i miłości), tytułowy Zawisza Czarny i Legat papieski w dramacie Słowackiego oraz Agent (Jonasz i błazen – 1959); bardzo dobry Paweł (Pierwszy dzień wolności, 1960); Marco (Archaniołowie nie grają w bilard) i Prokurator (Kobieta w trudnej sytuacji) – 1961; Zbyszko (Moralność pani Dulskiej, 1962); chwaleni Tom (Wielki Bobby) i Kantek (Królowa przedmieścia) – 1963, a także Wnuk (Karol) i
prezentujący widowisko w odpowiednim tonie
Antreprener (Niech no tylko zakwitną jabłonie) – 1965; Nieznajomy (Horsztyński, 1966); udany Mikołaj Skrobotow (Wrogowie, 1967); świetny Papkin, a potem też Cześnik (Zemsta) i Rosenkrantz (Hamlet) – 1968; interesująco ujęty Harold Gorringe (Czarna komedia, 1969); Konstruktor (Akt przerywany, 1970); bardzo dobry Nachodka (Matka Maksyma Gorkiego, 1972); Ziemlanika (Rewizor, 1973); Malvolio (Wieczór Trzech Króli, 1974); Telesfor (Dom otwarty) i Paweł (Rodeo) – 1975; Major Metcalf (Pułapka na myszy, 1976). W Koszalinie zagrał w 1971 Aigista (Oresteja), a w 1972 Hetmana Kossakowskiego (Dramat bez tytułu/Horsztyński); w Bydgoszczy: Prokopienkę (Dzień przyjazdu, dzień odjazdu, 1977), Szyldwacha i Szambelana (Kordian, 1979).
Grał w filmach (Agent nr 1, Rok pierwszy) oraz w serialach telewizyjnych (Czarne chmury, Ile jest życia).
Bibliografia
Almanach 1993/94; Bechczyc-Rudnicka: Uchylanie masek s. 45, 64, 83, 176, 490, 504; M. Bechczyc-Rudnicka: Godziny osobliwe, Lublin 1966 s. 132, 203 (il.), 204, 239 (cyt.), 257; Jego siła (il.); Lub. t. dram. 1944–79 s. 43, 75; Operetka w Lublinie 1947–68; T. lubelski 1944–64 s. 48; Żuchowski: Panorama; Kur. Lub. 1973 nr 5 (Wywiad z D.; il.); Akta (fot.), ZASP; Programy i wycinki prasowe, IS PAN; Almanach 1944–59; www.encyklopediateatru.pl; www.filmpolski.pl
Ikonografia
Fot. – IS PAN, ITWarszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
