Marta Bokota
BOKOTA Marta, z Sucheckich, zamężna Kozienkiewicz (18 czerwca 1925 Warszawa – 10 maja 1990 Warszawa),
tancerka.
Była córką Andrzeja Sucheckiego, majstra kominiarskiego, i Konstancji z Komostajów; żoną aktora Józefa Bokoty (właściwie Kozienkiewicza; zob. tom 2; ślub w 1946). Przez całe życie mieszkała i występowała w Warszawie. Tańca uczyła się w szkole baletowej przy Teatrze Wielkim, gdzie w 1937–39 była adeptką.
W latach II wojny światowej i okupacji niemieckiej, według własnej relacji, występowała w teatrach jawnych: w 1941–42 w Mirażu i Komecie, a potem do sierpnia 1944 w Teatrze Miasta Warszawy. Od 1 czerwca 1945 do 30 września 1949 tańczyła w zespole Centralnego Domu Żołnierza (od 1948 Domu Wojska Polskiego). Od 1 września 1949 do 1 września 1977, to jest do emerytury, była koryfejką w Operze (od 1965 Teatr Wielki).
Występowała m.in. w Panu Twardowskim (Nubijska tancerka, Panna Mądra, Służebnica), Harnasiach (Góralka) – 1951; Coppelii (Mieszczanka), Dylu Sowizdrzale (Mieszczanka i Kobieta), Suicie hiszpańskiej – 1953; Jeziorze łabędzim (1956); ponownie w Panu Twardowskim (Ptak, Kusicielka, Diablica, Przekupka, 1957); Szeherezadzie (Dziewczynka) i Popołudniu fauna (Nimfa), Mazepie (Kasztelanowa) – 1958; Giselle (Wieśniaczka, 1960), Kamiennym kwiecie (Przyjaciółka Katarzyny, 1961); Święcie wiosny (Stara kobieta), Trójkątnym kapeluszu (Dziewczyna) – 1962; Orfeuszu (1963), Oczekiwaniu (Dama dworu, 1964); ponownie w Święcie wiosny, Panu Twardowskim (Ptak fantastyczny, Panna, Czarownica, 1965); ponownie w Jeziorze łabędzim i Harnasiach – 1966. Tańczyła w scenach baletowych w operach, m.in. w: Hrabinie i Strasznym dworze (1951), Traviacie (1952), Halce (1953), Damie pikowej (1955), Białowłosej (1962), Fauście (w Nocy Walpurgii, 1966).
W dniu 2 lipca 1967 obchodziła jubileusz 30-lecia pracy artystycznej.
Bibliografia
10 lat Opery warsz. 1945–55; Komorowska: Szymanowski; Turska: Przewodnik; Pam. Teatr. 1997 z. 1–4 s. 82, 100; Akta, T. Wielki Warszawa, ZASP (fot.); Programy, IS PAN; Spis ZASP 1949; Almanach 1944–59.
Ikonografia
Fot. – T. Wielki Warszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
