Krystyna Horecka
HORECKA Krystyna, z Rakowieckich (13 stycznia 1917 Warszawa – 13 grudnia 1987 Warszawa),
scenografka.
Była córką śpiewaka Adama Rakowieckiego (zob. t. 1) i Wandy z Olszakowskich; siostrą reżysera Jerzego Rakowieckiego (1920–2003); żoną Wacława Horeckiego, urzędnika bankowego (ślub 15 marca 1941 w Warszawie). W 1936 zdała maturę w prywatnym gimnazjum w Warszawie. Od 1937 prowadziła spółdzielnię tkactwa, koronkarstwa i hafciarstwa w Pniewie koło Pułtuska. Lata II wojny światowej przeżyła w Warszawie, zajmowała się chałupniczo tkactwem. W 1946 zamieszkała w Krakowie. W 1949–55 studiowała scenografię w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (dyplom u Andrzeja Stopki otrzymała w 1955; w 1954 była jego asystentką przy projektowaniu scenografii do Kaukaskiego kredowego koła w Teatrze im. Słowackiego).
W sezonach 1957/58–1959/60 pracowała w Teatrze Komedia w Warszawie, projektowała kostiumy do Daj buzi, Kate, a scenografię do Cienia, Malwy, Królowej przedmieścia. W sezonach 1958/59–1960/61 współpracowała także z warszawskim Teatrem Polskim: opracowała kostiumy do Wychowanki (1959; scenografia Stopki) oraz scenografie do Kandydy, Wesela pana Balzaka, Gry miłości i śmierci, Wesela. W sezonach 1961/62–1969/70 była zaangażowana w Teatrze Ludowym pod dyrekcją Jerzego Rakowieckiego w Warszawie, gdzie wystawiono wiele spektakli w jego reżyserii i jej scenografii, m.in.: Stracone zachody miłości (kostiumy, 1962), Przeprowadzkę (1962), Sen nocy letniej (1964), Gwałtu, co się dzieje! i Nikt mnie nie zna (1966), Operę za trzy grosze (1967), Fanszetkę z szałamają (1968), Cyrulika sewilskiego (1968), Poskromienie złośnicy (1969), a w reżyserii innych twórców, m.in.: Ostatnie spotkanie (1961), Kamienny świat (1966), Skazańca (1967), W czepku urodzoną (1967), Henryka VI na łowach (1969).
Współpracowała też z innymi teatrami w Warszawie, była np. autorką kostiumów do Hrabiego Luksemburga (Teatr Muzyczny, 1958), scenografii do Lekarza mimo woli (Teatr Ateneum, 1958) oraz do Szklanej menażerii (Teatr Ziemi Mazowieckiej, 1966). Do Cudu mniemanego, czyli Krakowiaków i Górali projektowała scenografię trzykrotnie: w Katowicach (1970), w Kielcach (1972) i w Lublinie (1974) – była to jej ostatnia praca. Proponowała rozwiązania raczej sprawdzone, funkcjonalne, natomiast znacznie ciekawsze były projektowane przez nią kostiumy, często bardzo ładne, pomysłowe, barwne. Była cenioną malarką ikon.
Bibliografia
Almanach 1986/87; J. Jeleniewska-Ślesińska, W. Ślesiński: Studenci i absolwenci krakowskiej ASP w 40-leciu PRL, Kraków 1984; Krasiński: T. Polski 1939–2002; Linert: T. Śląski 1949–92; SAP warsz.; Strzelecki: Plastyka teatr.; T. Nowy 1949–84; Tyg. Powsz. 1987 nr 51–52; Akt urodzenia nr I–6/82/1918 i akt ślubu nr I/II/2252/1937, Arch. USC Warszawa; Akta, ASP Kraków, ZASP (fot.); Almanach 1944–59.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
