Artykuły

Zresztą, także jeśli idzie o lokalne, warszawskie spektakle, jest wydarzeń sporo. Żeby chociaż w części za nimi nadążyć, pobiegłem przynajmniej zajrzeć do dwóch teatrów: w Małym obejrzałem dla Was Białe małżeństwo, w Dramatycznym — Rzeźnię.

Przypomniał mi się pobyt w USA sprzed lat kilkunastu, w okresie, gdy reklamowano tam premierę Lolity — film Kubricka według skandalizującej (jak na ówczesne kryteria) książki Nabokova. Reklamowano ją rozlepionym wszędzie hasłem-pytaniem (jakie zresztą zadawało sobie wówczas pół Ameryki): „Jak można było w ogóle nakręcić film z Lolity?” Poszedłem później do kina i stwierdziłem, że można było — skreślając i tuszując wszystko to, co w książce może i ujdzie, na ekranie natomiast mogłoby szokować aż nazbyt. Przypomniało mi się, to gdy przeczytałem Białe małżeństwo w „Dialogu”, a potem usłyszałem, iż weszło w próby w Teatrze Małym. Jak można w ogóle wystawić u nas Białe małżeństwo? — zapytywałem sam siebie, jak zrealizować na scenie śmiałe a jednoznaczne didaskalia Różewicza. Choćby to: „Bianka przyklęka u nóg staruszka i przyciska głowę do jego kolan… nagle widzi… sukno spodni podnosi się, jakby coś chciało się przebić, pęka i powoli wyrasta biały członek podobny do grzyba sromotnika… nikt poza Bianką tego nie widzi… Bianka patrzy na rosnący trzon i bez słowa oddala się. Dziadek patrzy za nią zdziwiony” itd. itd. Jest tych „trzonów” sporo. Co parenaście kwestii.

Nie na scenie, naturalnie. Skreślono je, czy raczej ukryto, co ciekawe jednak, sztuka — jej erotyczny klimat, jej nieco kpiący stosunek do teatralnych konwencji — wcale na tym wiele nie utraciła. Obronił się dialog — zabawny, błyskotliwy, obroniły się nawet zubożone o wizualne rozerotyzowanie sytuacje. Doszło do tego, że i panienka, co to snuje się na golasa z tyłu sceny wydaje się wreszcie zbędna; nie z tej sztuki… Reżyserował Małżeństwo Tadeusz Minc, gwiazdą spektaklu jest — bliżej mi niestety nie znana — Barbara Sułkowska jako Paulina. To zapowiedź aktorki charakterystycznej dużego formatu!