Teatr Buffo
Fryderyk Jarosy, prowadząc nieprzerwanie scenę Cyrulika Warszawskiego, wraz z Julianem Tuwimem i Januszem Warneckim założyli spółkę. Janusz Warnecki, po udanej dyrekturze w teatrach lwowskich oraz sukcesach na scenach TKKT, zajął stanowisko kierownika artystycznego nowej sceny przy Mokotowskiej 73.
Na repertuar składały się przedstawienia wodewilowe, a ich sukces gwarantowały nazwiska zaangażowanych aktorów. Józef Węgrzyn był podporą zespołu i rzeczywiście przyczynił się do wielkiego sukcesu przedstawienia inaugurującego działalność teatru.
Porwanie sabinek (prem. 30 września 1938), wiedeńska farsa Franciszka Schönthana i Franciszka Enfelda, w błyskotliwej przeróbce Juliana Tuwima, była przebojem teatralnym sezonu, grano ją nieprzerwanie przez cztery miesiące. Kolejna propozycja nie była już tak udana i po zaledwie trzech tygodniach została zdjęta z afisza.
Finanse teatru zachwiały się znacząco, a przygotowana z dwumiesięcznym opóźnieniem premiera Ale się zabawił Jana Nepomucena Nestroya, nie pomogła przełamać kryzysu. Józef Węgrzyn przyciągał publiczność do Buffo przez trzy tygodnie, po czym spółka handlowa prowadząca teatr złożyła stosowne dokumenty do sądu i zakończyła działalność.
Ewa Hevelke (2018)
Bibliografia
- Janusz Warnecki, Najdłuższy mój monolog, Czytelnik, Warszawa 1971
- Edward Krasiński, Warszawskie sceny 1918–1939, P.I.W., Warszawa 1976
- Ludwik Sempoliński, Wielcy artyści małych scen, Czytelnik, Warszawa 1977
- Tomasz Mościcki, Teatry Warszawy. Kronika 1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2009
Sezon: 1938 / 1939
Kierownictwo
kierownik artystyczny:
Janusz Warnecki
Zespół artystyczny
reżyserzy: Henryk Szletyński
scenografowie: Władysław Daszewski
aktorzy: Henryk Borowski, Irena Górska-Damięcka, Helena Gruszecka, Helena Gruszecka, Józef Orwid, Rudolf Ratschka, Czesław Skonieczny, Janina Sokołowska-Żeleńska, Janina Sokołowska-Żeleńska, Henryk Szletyński, Karin Tiché, Zofia Tymowska-Szletyńska, Zofia Tymowska-Szletyńska, Janusz Warnecki, Józef Węgrzyn, Roman Wyspiański, Michał Znicz
